Thema Duurzaamheid, mei 2018
‘Alles van waarde is weerloos’ – Lucebert. Het woord ‘duurzaam’ staat in de stop tien in de lijst van de meest irritante woorden van 2017. Alles wat te maken heeft met maatschappelijk verantwoord leven, milieu, ecologie en toekomstgericht denken wordt tegenwoordig onder duurzaamheid geschaard. “Het is een hol betekenisloos containerbegrip geworden” aldus de website wegmetdatwoord.nl.
Maar is duurzaamheid juist niet een ingeburgerd begrip geworden is: iedereen handelt er al naar? En wat doet men dan dat als duurzaam bestempeld kan worden? Betekent dat afval scheiden, nul op de meter of wonen in een Tiny House? Duurzaamheid lijkt in ieder geval een ideaal te zijn, iets om na te streven en naar te handelen.
En al is niet iedereen het eens over de toedracht en de precieze rol van de mens hierin (‘nep-nieuws’, alternatieve feiten, …), maar lucht, water en aarde worden bedreigd door onze leefwijze en productiemethoden. Welke houding of manier van denken is daar debet aan? Wat moeten we daarin veranderen om onze natuurlijke omgeving te herstellen?
Aan de andere kant: er valt iets voor te zeggen om het er helemaal niet meer over duurzaamheid te hebben. Het wordt te pas en te onpas gebruikt. ‘Ik moet wel duurzaam met mijn lichaam omgaan en geen alcohol/sigaretten/suiker/… meer gebruiken’. Van energie wordt gezegd dat het ‘duurzaam’ is, maar is het leven zelf duurzaam? Wat zou men dan daar mee bedoelen? Is de duurzaamheid van leven het uitstellen van de dood?
De waarde van iets tekent zich af doordat het eindig is; verpest je met een uitgesteld einde niet de waarde van het menselijk leven? En ligt duurzaamheid dan eigenlijk wel binnen het menselijk vermogen? Duurzaamheid; wat bedoelen we daar eigenlijk mee?